Ονειροπαγίδες

Ονειροπαγίδες κατασκεύασαν αρχικά οι Ινδιάνοι Τσιπέουα (αλλιώς Οτζίμπουε). Το αντικείμενο στη γλώσσα τους ονομάζεται asabikeshiinh. Τις κατασκεύαζαν πλέκοντας σε δίχτυ κλωστές από νεύρα μέσα σε στεφάνια από ξύλο ιτιάς, με μια πλέξη που θύμιζε ιστό αράχνης. 

Συνήθως τις διακοσμούσαν με χάντρες και φτερά. Μετά τις κρεμούσαν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών, για να τα προστατέψουν από τα κακά όνειρα. Με τον καιρό και καθώς το παιδί μεγάλωνε, η ονειροπαγίδα φθειρόταν και καταστρεφόταν. Υποτίθεται ότι μόνο τα καλά όνειρα μπορούσαν να περάσουν από την κεντρική τρύπα της ονειροπαγίδας, ενώ τα κακά σκάλωναν και έμεναν παγιδευμένα. Στη συνέχεια, τα παγιδευμένα κακά όνειρα θα διαλύονταν με το πρώτο φως της αυγής.

Όνειρα κι όνειρα ήρθανε
στα γενέθλια των γιασεμιών,
νύχτες και νύχτες στις λευκές
αϋπνίες των κύκνων.

Η δροσιά γεννιέται μέσ’ στα φύλλα
όπως μεσ’ στον απέραντο ουρανό
το ξάστερο συναίσθημα. Ο. Ελύτης

Υπάρχουν κάποια βράδια που τα όνειρα τρομάζουν και αναστατώνουν…δεν μπορείς να ηρεμήσεις, να ησυχάσεις..

Ένας ινδιάνικος μύθος λέει πώς η Asibikaashi (γυναίκα αράχνη) αφού βοήθησε τους θεούς να βάλουν τον ήλιο στην πορεία του, προκειμένου να προστατέψει τα παιδιά της από τα κακά πνεύματα που κυκλοφορούσαν το βράδυ, έφτιαχνε έναν ιστό, το λυκόφως.Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.

Έτσι, οι μανάδες ξεκίνησαν να φτιάχνουν ονειροπαγίδες.

Όμως συνήθως η ονειροπαγίδα φτιάχνετε από φθαρτά υλικά έτσι ώστε με το πέρασμα του χρόνου να καταστραφεί γιατί οι «Άγριοι» Ινδιάνοι πίστευαν ότι το σημαντικό είναι η απεξάρτηση από την ονειροπαγίδα κατά την ενηλικίωση, και η ικανότητα του ανθρώπου να παλεύει με τους δαίμονες …;

Σύμφωνα με την παράδοση των Ινδιάνων Λακότα (αλλιώς Σιού), ο διδάσκαλος της σοφίας Iktomi εμφανίστηκε σε όραμα σε έναν πνευματικό αρχηγό των Λακότα, παίρνοντας τη μορφή μιας πολύ σοφής αράχνης. Αρχικά του μίλησε σε μια πνευματική γλώσσα που μόνο οι αρχηγοί των Λακότα κατανοούσαν. Έπειτα καθώς μιλούσε, πήρε το στεφάνι από ιτιά που είχε ο αρχηγός, και ήταν διακοσμημένο με φτερά, χάντρες, τρίχες αλόγου και προσφορές, κι άρχισε να υφαίνει σ’ αυτό ένα δίχτυ από την εξωτερική μεριά προς το κέντρο. Του είπε ακόμα, ότι προϋπόθεση να λειτουργήσει η ονειροπαγίδα είναι η πίστη στο Μεγάλο Πνεύμα.

Η χρήση της γενικεύθηκε και σε άλλα ινδιάνικα έθνη, ειδικά στη δεκαετία 1960-1970 όπου αναπτύχθηκε το ινδιάνικο κίνημα. Στη συνέχεια άτομα και ομάδες του χώρου της Νέας Εποχής άρχισαν να κατασκευάζουν, κι ακόμα να πωλούν ονειροπαγίδες. Αυτή η πρακτική καταδικάζεται από τους Ινδιάνους ως σφετερισμός του πολιτισμού τους

Καταδικαστέα λοιπό και η δική μου κατασκευή των ονειροπαγίδων και για τα ινδιάνικα ήθη αλλά και με τον τρόπο κατασκευής τους.

Όμως είναι ένα ιδιαίτερα συναισθηματικά αντικείμενα αφού ο "ιστός τους" είναι δύο πετσετάκια που είχε πλέξει η μανούλα μου με πολλή αγάπη και όνειρα για μένα και την κόρη μου-εγγόνα της! 

Όμως τα παιδιά σήμερα δεν είναι "λάτρεις" στα πετσετάκια έτσι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει και η κόρη μου να "τιμήσει" την γιαγιά της!

Δαντέλες, κορδέλες και σατέν τριανταφυλλάκια, συμπλήρωσαν  την ατασθαλία μου!