Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

H Κυρία Λαγουδίνα!!!!!

Όσο και αν μεγαλώσουμε πάντα ένα παραμύθι είναι ευχάριστο να το διαβάζεις γιατί μπορείς να εμβαθύνεις στο νόημά του και τα μηνύματα που θέλει να περάσει σε ένα παιδί!
Όταν έφτιαξα την Κυρία Λαγουδίνα ήταν απλώς μια απόπειρα με ύφασμα, όταν κάποια στιγμή διάβασα το παραμύθι που ακολουθεί αποφάσισα να την "ντύσω" και να της χαρίσω όχι ένα αλλά τρία παιδάκια για να της λένε πόσο την αγαπούν!!!!!









 Η Κα Λαγουδίνα 









 ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΣΟ Σ´ ΑΓΑΠΩ! / McBratney, Sam
 
Το μικρό Καστανό Λαγουδάκι, πηγαίνοντας για να κοιμηθεί, έπιασε τα μακριά αυτιά του Μεγάλου Καστανού Λαγού.

Ήθελε να σιγουρευτεί ότι ο Μεγάλος Καστανός Λαγός άκουγε.
"Μάντεψε πόσο σ'  αγαπώ!" είπε.
-“Ω! δε νομίζω ότι μπορώ να το μαντέψω αυτό!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

-“Τόσο πολύ!” είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι ανοίγοντας τα χέρια του όσο πιο πλατιά μπορούσε.

Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός είχε μεγαλύτερα χέρια...


 Ο Καστανούλης





-“Εγώ όμως αγαπώ ΕΣΕΝΑ τόσο πολύ!” είπε.

Χμ, αυτό είναι πολύ , σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

-“Σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ να φτάσω!” είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

-“Κι εγώ σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ ΕΓΩ να φτάσω!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

Αυτό είναι αρκετά ψηλά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι. Θα ήθελα κι εγώ να είχα χέρια τόσο μεγάλα...

Τότε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι είχε μια καλή ιδέα. Στηρίχτηκε στο έδαφος με τα χέρια του και έφτασε με τα πόδια του όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κορμό του δέντρου.

-“Σ αγαπώ μέχρι τα πόδια μου!” είπε.


Ο  Καφετούλης




-“Κι εγώ σ αγαπώ μέχρι τα πόδια σου!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός σηκώνοντας το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι πάνω από το κεφάλι του.

-“Σ αγαπώ τόσο όσο μπορώ να πηδήξω!” είπε γελώντας το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι πηδώντας πάνω κάτω...

-“Αλλά εγώ σ αγαπώ όσο ΕΓΩ μπορώ να πηδήξω!” χαμογέλασε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός- και πήδηξε τόσο ψηλά που τα αυτιά του άγγιξαν τα κλαδιά του δέντρου.

Πολύ ψηλό πήδημα, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι....Αχ να πηδούσα κι εγώ τόσο ψηλά!

-“Σ αγαπώ από δω μέχρι το ποτάμι!”, φώναξε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.


 Ο Γκριζούλης



-“Σ αγαπώ και μετά από το ποτάμι, πάνω από τους λόφους!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

Είναι πράγματι πολύ μακριά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό λαγουδάκι... Είχε νυστάξει πολύ για να σκεφτεί περισσότερο. Τότε κοίταξε μέσα από τους θάμνους την μεγάλη μαύρη νύχτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από τον ουρανό...

-“Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι!”, είπε και τα μάτια του έκλεισαν...

-”Ω αυτό είναι πολύ μακριά!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

-“Είναι πολύ μακριά”....

Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός έβαλε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι στο κρεβάτι του. Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο...

Μετά ξάπλωσε δίπλα του και ψιθύρισε με χαμόγελο:

-“Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι- ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ!”.
 ...................................................................................................................
Για την κατασκευή των "λαγουδιών" χρησιμοποίησα διαφορετικό υλικό για το καθένα. Κληματόβεργες για τον  Καστανούλη  ,κλαδέματα από μουριές τα πιο μικρά και λεπτά για τον   Καφετούλη    και νέα κλαδιά βλαστάρια δηλαδή από λεύκα, για τον Γκριζούλη.
Βέβαια η μουριά και την λεύκα τα έδεσα γύρω με ένα σπάγγο και μετά από λίγες ημέρες τα ξαναέσφιξα λίγο γιατί είχε χαλαρώσει  ο πρώτος σπάγκος ενώ τα άφησα περίπου 15 μέρες πριν κόψω τον σπάγκο και τα στολίσω.

Δεν θα μπορούσα όμως να μην σας δείξω την απορία της Μαλού για την Κα Λαγουδίνα σαν κάθισε στον καναπέ για να φωτογραφηθεί!


Απορώ  τι θες εσύ στον καναπέ!!!!


Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Ήθη και έθιμα για την πασχαλινη λαμπάδα ανά την Ελλάδα


Χαρακτηριστικό της σημασίας της λαμπάδας για τους χριστιανούς είναι, ότι σε διάφορα μέρη υπάρχουν έθιμα αποκλειστικά γι αυτήν. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά από τον ελλαδικό χώρο.



Στα Γιαννιτσά, στη Δυτική Μάνη και σε άλλα μέρη της χώρας, την Παρασκευή του Πάσχα γιορτάζει η Ζωοδόχος Πηγή και οι πιστοί ανάβουν τις λαμπάδες τους τρεις φορές. Έπειτα τις αφήνουν στην εκκλησία ή τις βάζουν στα εικονίσματα του σπιτιού τους.




Στη Λιβαδειά, πάλι το έθιμο του «λάκκου», θέλει μετά την Ανάσταση και πριν καλά καλά ξημερώσει, οι πιστοί να ανάβουν φωτιά και ένας κάνοντας το σταυρό του, να βάζει φωτιά στο σωρό με τις λαμπάδες της Ανάστασης. Η φωτιά χρησιμοποιείται για να ψηθούν τα αρνιά, που τοποθετούνται στους «λάκκους».




Στα Άγραφα και συγκεκριμένα στη Βινία, όταν ο παπάς λέει το Χριστός Ανέστη, οι πιστοί καίνε το φανό. Τα παιδιά σχηματίζουνε με ξερόκλαδα πάνω στο βράχο (που βρίσκεται απέναντι από το Σουφλί) έναν σωρό και μετά το «Χριστός Ανέστη», τρέχουν με τη λαμπάδα στο χέρι και βάζουν φωτιά στο φανό.



Ένα ακόμη έθιμο των Αγράφων είναι το «φωτίκωμα». Οι νονοί «φωτικώνουν» τα βαφτιστήρια τους, δηλαδή δίνουν δώρα, τα οποία είναι μία λαμπάδα και μία κουλούρα. Αλλά και ο αρραβωνιαστικός οφείλει να στείλει στην αρραβωνιαστικιά του μία στολισμένη λαμπάδα, ώστε το βράδυ της Ανάστασης να ξεχωρίζει αυτή.



Στην Τήλο οι λαμπάδες ονομάζονται «λουππίες» και είναι φτιαγμένες από μία ειδική βαφική ρίζα, που μαζεύεται από νωρίς τη Μεγάλη Εβδομάδα. Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά αναπαριστούν την ανάσταση του Λαζάρου, βάζοντας ένα αγόρι κάτω από κλαδιά δέντρων, ενώ τα υπόλοιπα γύρω – γύρω τραγουδούν το τραγούδι του Λαζάρου.



Τέλος στην Ήπειρο, το παραδοσιακό «μαρτίτσι» που φορούν από την 1η Μαρτίου για να μην τους «πιάσει» ο Μάρτης και τους μαυρίσει, το καίνε με τη λαμπάδα, τη νύχτα της Ανάστασης στην εκκλησία.



Σε όλη την Ελλάδα η λαμπάδα έχει ξεχωριστή θέση την ημέρα της Ανάστασης. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και πέφτει παντού σκοτάδι. Ο ιερέας ψάλλει το «Δεύτε λάβετε φως», βγαίνει με τη λαμπάδα του αναμμένη μέσα από την Ωραία Πύλη και δίνει φως στους εκκλησιαζόμενους




Ένα από τα βασικότερα τελετουργικά στοιχεία της Ανάστασης είναι το αναστάσιμο Φως, με κορυφαία στιγμή την πρόσκληση του ιερέα «Δεύτε λάβετε Φως». Το Φως αυτό οι πιστοί το μεταφέρουν στα σπίτια τους. Σε κάποιες περιοχές μάλιστα θεωρούνταν καλοτυχία να μη σβήσει η λαμπάδα με το Άγιο Φως μέχρι να φτάσουν οι πιστοί στο σπίτι. Μπαίνοντας «σταυρώνουν» πρώτα το ανώφλι της εξώπορτας, ενώ παλαιότερα ανανέωναν και το φως του καντηλιού και μάλιστα προσπαθούσαν να το κρατήσουν αναμμένο όσο περισσότερες μέρες μπορούσαν χωρίς να σβήσει.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Το παρελθόν της πασχαλινής λαμπάδας

Μπορεί σήμερα να είναι το πολυαναμενόμενο δώρο των απανταχού βαφτιστηριών, σύμφωνα με τα σύγχρονα πασχαλινά έθιμα, αλλά η ιστορία της λαμπάδας ξεκίνησε χωρίς να αποβλέπει σε εικαστικές «παρεμβάσεις» και οικονομικά οφέλη.



Το παρελθόν της λαμπάδας
Η πασχαλινή λαμπάδα είναι ένα έθιμο, που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Εκκλησία. Αφορούσε στο βάπτισμα των νέων μελών της, το οποίο τελούνταν τη νύχτα της Ανάστασης.
Το έθιμο κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, όριζε ότι οι νεοφώτιστοι χριστιανοί βαφτίζονταν πάντα Μεγάλο Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα, μετά από ένα διάστημα προετοιμασίας.



Στο πνεύμα κατάνυξης και υποδοχής των νέων μελών, η λαμπάδα είχε διττή σημασία: συμβόλιζε το νέο φως του Χριστού, που θα φώτιζε πλέον την ψυχή του νεοφώτιστου, αλλά και τον ήλιο της Άνοιξης. Επιπλέον, η λαμπάδα ήταν το σύμβολο του φωτός, που έφερε ο Χριστός, νικώντας το θάνατο και κατ’ επέκταση το σκοτάδι με την Ανάστασή του.




Η φλόγα ως ένδειξη αγάπης, γνώσης και μιας νέας αρχής που δυναμώνει και εξαπλώνεται, μεταφέροντας το θεάρεστο μήνυμα της Ανάστασης, σύντομα έγινε αναπόσπαστο μέλος του πασχαλινού εορτασμού.
Ο κάθε πιστός είχε πλέον τη δική του λαμπάδα, αν και με το πέρασμα των χρόνων η σύνδεση της λαμπάδας με τη βάπτιση έπαψε να υπάρχει. Πλέον σήμερα, η βάπτιση αποτελεί περισσότερο ιδιωτική και οικογενειακή υπόθεση, παρά θρησκευτική ιεροτελεστία του Πάσχα.



Βέβαια, η λαμπάδα παραμένει μια ισχυρή παρουσία τις πασχαλινές ημέρες. Κατέχει ξεχωριστή θέση την ημέρα της Ανάστασης, όταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και πέφτει παντού σκοτάδι. Ο ιερέας ψάλλει το «Δεύτε λάβετε φως», βγαίνει με τη λαμπάδα του αναμμένη μέσα από την Ωραία Πύλη και δίνει το άγιο φως στους πιστούς.



Η σημερινή λαμπάδα βέβαια αποτελεί περισσότερο υπόθεση της νονάς ή του νονού, οι οποίοι εναγωνίως ψάχνουν για την πιο αντιπροσωπευτική και ωραία λαμπάδα για τα βαφτιστήρια τους, παρά ένδειξη κατάνυξης.



Το μόνο που έχει παραμείνει ίσως αλώβητο μέσα από τους αιώνες, είναι ότι η λαμπάδα παραμένει το μέσο μεταφοράς του Αγίου φωτός από την εκκλησία στο σπίτι του κάθε πιστού το βράδυ της Ανάστασης.




Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Decoupage "Η Ανοιξη στα μπουκάλια"

Στα πολύ παλιά χρόνια ο Μάρτης ήταν ο πρώτος μήνας του έτους. Μια κατεργαριά όμως που έκαμε σε βάρος των άλλων μηνών που ήταν τα αδέλφια του στάθηκε αιτία για να του πάρει την πρωτοκαθεδρία ο Γενάρης.


«Μια φορά κι έναν καιρό αποφασίσανε οι δώδεκα μήνες να φτιάξουνε κρασί σε ένα βαρέλι ώστε να μπορούν να πίνουν όποτε τους ερχόταν η όρεξη.
Έτσι λοιπόν είπε ο Μάρτης:
- Εγώ θα ρίξω πρώτος μούστο στο βαρέλι για να γίνει κρασί και ύστερα ρίχνετε κι εσείς.
- Καλά, ρίξε εσύ πρώτος του είπαν οι άλλοι.
Έτσι και έγινε. Έριξε πρώτα εκείνος στο βαρέλι το μούστο και ύστερα ακολούθησαν και οι άλλοι μήνες.
Όταν λοιπόν ζυμώθηκε ο μούστος και έγινε το κρασί, είπε πάλι ο Μάρτης.
- Εγώ που έριξα πρώτος το μούστο, πρώτος θ' αρχίσω και να πίνω.
-Βέβαια, είπαν οι άλλοι, έτσι είναι το σωστό.
Έτσι λοιπόν τρύπησε το βαρέλι στο κάτω μέρος, και άρχισε να πίνει, ως που ήπιε όλο το κρασί και δεν άφησε ούτε στάλα. Κατόπιν ήρθε η σειρά του Απρίλη να πάει να πιει κρασί. Πηγαίνει και το βρίσκει άδειο. Θυμώνει, το λέει στους άλλους. Τ' ακούνε εκείνοι θυμώνουν και σκέφτονται τι να κάνουν. Συμφωνούν όλοι λοιπόν να τον τιμωρήσει ο Γενάρης που ήταν και ο μεγαλύτερος αδελφός. Τον πιάνει λοιπόν ο Γενάρης και του τραβάει ένα γερό χέρι ξύλο. Του αφαιρεί και το πρωτείο που είχε, να αρχίζει δηλαδή το έτος κάθε Μάρτη, και έγινε να αρχίζει το έτος από το Γενάρη.
Από τότε όταν ο Μάρτης θυμάται το παιχνίδι που έκανε στα αδέλφια του και τους ήπιε όλο το κρασί, γελάει και ο καιρός ξαστερώνει. Όταν πάλι θυμάται το ξύλο που έφαγε κλαίει και βρέχει».
Η παράδοση, που με μικρές παραλλαγές τη συναντάμε και αλλού είναι αιτιολογική και σκοπεύει στην εξήγηση της ακαταστασίας του καιρού που συνήθως χαρακτηρίζει το Μάρτη
Επειδή λοιπόν φέτος βαρεθήκαμε το κλάμα και την βροχή του χειμώνα, μπουκάλια ντεκουπαρισμένα με χαρτοπετσέτα, δωράκι για τον Μάρτη έτσι ώστε την επόμενη φορά να έχει μέτρο και να μην αδειάσει το βαρέλι!!!!!!!