Η νεράιδα και το μαγικό μανιτάρι.

...."Μια φορά και ένα καιρό ζούσε μια μικρή νεραϊδουλα σε ένα πολύ όμορφο δάσος με την οικογένεια της. Ήταν πολύ ευτυχισμενη. Επαιζε και τραγουδούσε κάθε μέρα.

Ξαφνικά μια μεγάλη φωτιά ξέσπασε στο δάσος και όλοι έτρεχαν να για να σωθούν. Εκείνη νομίζοντας στην αρχή πως ήταν ένα παιχνίδι, άρχισε να κρύβεται για να ψάξουν οι άλλοι να την βρουν. Έτσι λοιπόν όταν η οικογένεια της την αναζητούσε για να φύγουν όλοι μαζί κ να ξεφύγουν από τις δυνατές φλόγες δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Αναγκάστηκαν λοιπόν όλοι να φύγουν για να σώσουν τις ζωές τους.

 Και  η μικρή νεράιδα έμεινε εκεί μονη, πιστεύοντας ακόμη πως έπαιζαν κρυφτώ. Όταν άρχισε να πνίγεται από τους καπνούς και αναγκάστηκε να εμφανιστεί, δεν υπήρχε κάνεις εκεί να την βοηθήσει. Άρχισε να τρέχει πανικόβλητη και με τις λίγες δυνάμεις που της είχαν απομείνει κατάφερε να ξεφύγει και να βρεθεί σε ένα σημείο του δάσους όπου η φωτιά δεν είχε καταφέρει να καταστρέψει στο πέρασμα της.

Ήταν μόνη..Πολύ μόνη!

Δεν υπήρχε τιποτα, κανείς διπλά της και ο φόβος την κυριευσε. Αρχισε να κλαίει με αναφιλητά κ να ψάχνει με τα αθώα ματάκια της να βρει κατι   όμως τίποτα!

Βλέπει ένα μανιταρι, ένα κατακόκκινο μανιτάρι και κάθεται κάτω από αυτό για να ξεκουραστεί και να σκεφτει. Μα  μέσα στα αναφιλητά της ακούει μια φωνουλα. Τα έχασε για λίγο η μικρή νεραϊδόυλα μη μπορώντας να διακρίνει από που έρχονταν αυτή η φωνή.

-Μην φοβάσαι, της είπε το μανιτάρι, όσο βρίσκεσαι εδώ κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει.

Και  έτσι η νεράιδα μέσα στην λύπη της και την απόγνωση της άρχισε να νοιώθει ασφάλεια κ σιγουριά.

Το μανιτάρι της μιλούσε τόσο όμορφα κ εκείνη του άνοιξε την καρδούλα της και του  είπε όλα όσα συνέβησαν.

Τότε το μανιτάρι της είπε:

-Κόψε το καπέλο  μου και φόρεσε το εσύ, Έτσι κανείς και τίποτα δεν θα μπορεί να σε πειράξει μέχρι να βρεις την οικογένεια σου.

Αφού όμως ολοκληρώσεις τον σκοπό σου το καπέλο μου δεν θα μπορεί πια σε προστατεύει και θα πρέπει να πάρεις τις δυνάμεις στα χεριά σου.

-Τι λες? του απαντά η νεραϊδόυλα, Δεν μπορώ να πάρω το καπέλο σου, εσύ τι θα κάνεις χωρίς αυτό? δεν θα είσαι πια ένα όμορφο μανιτάρι.

-Πάρτο, της απαντησε αυτό θα μπορώ να είμαι μαζί σου κ να σε προσέχω.

Έτσι  λοιπόν η μικρή νεράιδα έκοψε το κατακόκκινο καπέλο του μανιταριού και το φόρεσε. Όμως το μανιτάρι δεν μπορούσε πια να της μιλάει  και εκείνη  στενοχωριόταν  γι αυτό .Ξεκίνησε σιγά να ψάχνει την οικογένεια της αλλά δεν φοβόταν πια. Ήξερε ότι κάποια στιγμή θα τους βρει.

Ύστερα από πολλές  μέρες αναζητησης και πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισε η μικρή νεραιδα, καταφερε να βρει την οικογένεια της και  να πλέει πάλι 
σε πελάγη ευτυχίας.

Μα  μέσα στην ευτυχία της  θυμήθηκε τα λόγια του μανιταριού. Ότι όταν ολοκληρώσει τον σκοπό της το "μαγικό" μανιτάρι δεν θα μπορούσε πια να την προσέχει και να την προστατεύει.

Έτρεξε γρήγορα στο σημείο που το είχε βρει αλλά τίποτα, δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

Η νεράιδα  συνέχισε την ζωή της με την οικογένεια της και τους φίλους της, όμως το μανιτάρι ήταν για πάντα μέσα στην κάρδια της και όχι μόνο. Ακόμα και όταν όλα είχαν τελειώσει και  ήξερε πως πια δεν την προστάτευε, εκείνη δεν έβγαλε  ποτέ από το κεφάλι της το κατακόκκινο καπέλο του μανιταριού!!!!"

Την  ιστορία έγραψε  η     Rozoyla  http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=5866

Αυτή την ιστορία διαβάζοντάς την μου είχε αρέσει πάρα πολύ και όταν κάποια στιγμή βρήκα τα μανιτάρια από τσόχα, έβαλα σαν σκοπό να βρω και την δική μου νεράιδα για να τους  κάνει παρέα!

 

Έτσι ένα θαλασσόξυλο και κεριά έγιναν το  κηροπήγιο που τα "φιλοξένησε" μετά την καταστροφή του δάσους τους!