Θαλασσόξυλα και άλλα

Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

ΜΑΛΟΥ

Μανούλα ....τι και αν μου στόλισες το λουρί μου!!!!! Πάλι λουρί είναι !!! Εγώ θέλω να νοιώθω ελεύθερη, χωρίς λουριά ακόμα και στολισμένα!!!!

Ξέρω, για την ασφάλειά μου όμως εγώ στο λέω !

Δεν μου αρέσει!!! Είμαι δυστυχισμένη όταν το φοράω!!!!

Να δες και τα ματάκια μου!!!!!

Έλα τώρα, με φωτογράφισες! Βγάλτο μου σε παρακαλώ και ας μην πάμε βόλτα!!!!!

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Οι Νηρηίδες, , που λατρεύονταν ως θεές της ήρεμης θάλασσας, φιλικές προς τους ανθρώπους κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού.

Οι Νηρηίδες ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τα άρματα των ενάλιων θεών.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν γυναίκα του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις , η Ψαμάθη και η Γαλάτεια .

Και κάποιες πιο γνωστές οι Αμφιτρίτη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Ερατώ, Μελίτη, Νημερτής,

Η Γλαυκή ήταν η προσωποποίηση των γλαυκών υδάτων, δηλαδή των ανοιχτόχρωμου γαλανού νερού της θάλασσας.

Σύμφωνα με την παράδοση όλες, ήταν ιδιαίτερα υπερήφανες για την ομορφιά τους.

Η δική μου νεράιδα της θάλασσας είναι η Γλαύκη που ντύθηκε στολίστηκε και πήγε να στολίσει το δωμάτιο μιας όμορφης μικρούλας!
Το πρόσωπό της "αγαλματένιο" από γύψο, το φόρεμά της αέρινα φύλλα γάζας και τα μαλλιά της από σχοινί σαν τα σχοινιά των ψαράδων που προσπαθούν να "κρατηθούν" από γοργοτάξιδα δελφίνια!

Αφιερωμένη για τις αγωνίες όλων των μανάδων του κόσμου!

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

ΛΑΜΠΑΔΕΣ

Οι λαμπάδες μου ταξίδεψαν προσφορά για καλό σκοπό!

Ελπίζω να πουλήθηκαν!!!

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Λαγός σε θαλασσόξυλο!

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα θαλασσόξυλο που μετά από μακρινό ταξίδι στα κύματα του Αιγαίου ξεβράστηκε σε μια παραλία. Έμεινε σκεπασμένο από άμμο και φύκια για μεγάλο διάστημα ώσπου έπεσε στα χέρια μου κάποια Οκτωβριάτικη ημέρα.

Καθαρίστηκε από την άμμο και τα φύκια και στην συνέχεια έγινε ένας κατάλευκος χιονάνθρωπος που καλωσόριζε τους επισκέπτες μου έξω από την πόρτα μου http://thalassoksila.blogspot.gr/search/label/Snowman.

Πέρασαν τα Χριστούγεννα, ο Γενάρης, ο Φλεβάρης, έφτασε ο Μάρτης και αυτός εκεί απτόητος περίμενε το χιόνι καλωσορίζοντας τους φίλους μας. Το χιόνι που στην πόλη μας δεν έφτασε ποτέ!

Όμως εγώ είχα συνηθίσει την παρουσία του να με χαιρετάει φεύγοντας το πρωί και να με περιμένει όταν γύριζα αλλά και τον λυπόμουν να καταλήξει στην σκοτεινή αποθήκη.

Έτσι αποφάσισα να φτιάξω έναν λαγό στην πλάτη του για να κάνουνε παρέα!!!!!!

Τώρα ξέρω θα με ρωτήσετε: Και ο λαγός ποιον θα περιμένει;

μάλλον δεν μπορώ να σας απαντήσω, σίγουρα όμως μπορώ να σας δείξω “την παρέα του”!

Ένα πασχαλινό στεφάνι στην πόρτα μου!

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Ονειροπαγίδες

Ονειροπαγίδες κατασκεύασαν αρχικά οι Ινδιάνοι Τσιπέουα (αλλιώς Οτζίμπουε). Το αντικείμενο στη γλώσσα τους ονομάζεται asabikeshiinh. Τις κατασκεύαζαν πλέκοντας σε δίχτυ κλωστές από νεύρα μέσα σε στεφάνια από ξύλο ιτιάς, με μια πλέξη που θύμιζε ιστό αράχνης.

Συνήθως τις διακοσμούσαν με χάντρες και φτερά. Μετά τις κρεμούσαν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών, για να τα προστατέψουν από τα κακά όνειρα. Με τον καιρό και καθώς το παιδί μεγάλωνε, η ονειροπαγίδα φθειρόταν και καταστρεφόταν. Υποτίθεται ότι μόνο τα καλά όνειρα μπορούσαν να περάσουν από την κεντρική τρύπα της ονειροπαγίδας, ενώ τα κακά σκάλωναν και έμεναν παγιδευμένα. Στη συνέχεια, τα παγιδευμένα κακά όνειρα θα διαλύονταν με το πρώτο φως της αυγής.

Όνειρα κι όνειρα ήρθανε
στα γενέθλια των γιασεμιών,
νύχτες και νύχτες στις λευκές
αϋπνίες των κύκνων.

Η δροσιά γεννιέται μέσ’ στα φύλλα
όπως μεσ’ στον απέραντο ουρανό
το ξάστερο συναίσθημα. Ο. Ελύτης

Υπάρχουν κάποια βράδια που τα όνειρα τρομάζουν και αναστατώνουν…δεν μπορείς να ηρεμήσεις, να ησυχάσεις..

Ένας ινδιάνικος μύθος λέει πώς η Asibikaashi (γυναίκα αράχνη) αφού βοήθησε τους θεούς να βάλουν τον ήλιο στην πορεία του, προκειμένου να προστατέψει τα παιδιά της από τα κακά πνεύματα που κυκλοφορούσαν το βράδυ, έφτιαχνε έναν ιστό, το λυκόφως.Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.

Έτσι, οι μανάδες ξεκίνησαν να φτιάχνουν ονειροπαγίδες.

Όμως συνήθως η ονειροπαγίδα φτιάχνετε από φθαρτά υλικά έτσι ώστε με το πέρασμα του χρόνου να καταστραφεί γιατί οι «Άγριοι» Ινδιάνοι πίστευαν ότι το σημαντικό είναι η απεξάρτηση από την ονειροπαγίδα κατά την ενηλικίωση, και η ικανότητα του ανθρώπου να παλεύει με τους δαίμονες …;

Σύμφωνα με την παράδοση των Ινδιάνων Λακότα (αλλιώς Σιού), ο διδάσκαλος της σοφίας Iktomi εμφανίστηκε σε όραμα σε έναν πνευματικό αρχηγό των Λακότα, παίρνοντας τη μορφή μιας πολύ σοφής αράχνης. Αρχικά του μίλησε σε μια πνευματική γλώσσα που μόνο οι αρχηγοί των Λακότα κατανοούσαν. Έπειτα καθώς μιλούσε, πήρε το στεφάνι από ιτιά που είχε ο αρχηγός, και ήταν διακοσμημένο με φτερά, χάντρες, τρίχες αλόγου και προσφορές, κι άρχισε να υφαίνει σ’ αυτό ένα δίχτυ από την εξωτερική μεριά προς το κέντρο. Του είπε ακόμα, ότι προϋπόθεση να λειτουργήσει η ονειροπαγίδα είναι η πίστη στο Μεγάλο Πνεύμα.

Η χρήση της γενικεύθηκε και σε άλλα ινδιάνικα έθνη, ειδικά στη δεκαετία 1960-1970 όπου αναπτύχθηκε το ινδιάνικο κίνημα. Στη συνέχεια άτομα και ομάδες του χώρου της Νέας Εποχής άρχισαν να κατασκευάζουν, κι ακόμα να πωλούν ονειροπαγίδες. Αυτή η πρακτική καταδικάζεται από τους Ινδιάνους ως σφετερισμός του πολιτισμού τους

Καταδικαστέα λοιπό και η δική μου κατασκευή των ονειροπαγίδων και για τα ινδιάνικα ήθη αλλά και με τον τρόπο κατασκευής τους.

Όμως είναι ένα ιδιαίτερα συναισθηματικά αντικείμενα αφού ο "ιστός τους" είναι δύο πετσετάκια που είχε πλέξει η μανούλα μου με πολλή αγάπη και όνειρα για μένα και την κόρη μου-εγγόνα της!